Een indrukwekkend, archaïsch uitziend stenen kruis dat naar één kant helt en al van verre zichtbaar is bij een splitsing: het kruis van Fraubillen. De eerste schriftelijke vermelding van het machtige monument dateert uit 1470. In die tijd markeerde "la Grande Croix" de grens tussen Nassau en Bourgondië. Vandaag de dag loopt de gemeentegrens tussen Nusbaum en Bollendorf hier langs het oude pad.

Het Fraubillen kruis is mogelijk ooit een menhir geweest. Menhirs zijn in grote aantallen bekend uit West-Europa, vooral Bretagne, maar ook uit veel regio's in Duitsland. De meeste dateren uit het neolithicum, de tijd van de vroege landbouwculturen, tussen 3000 en 2000 v. Chr. De grote stenen hadden mogelijk een cultisch-religieuze functie. Zelfs in de vroegchristelijke tijd is de speciale verering van dergelijke stenen door de lokale bevolking vaak gedocumenteerd. Volgens de legende was het St. Willibrord zelf, een Angelsaksische missionaris en stichter van de abdij van Echternach aan het begin van de 8e eeuw, die hamer en beitel ter hand nam om de heidense steen om te vormen tot een symbool van het christendom. Vandaag de dag is het kruis drieënhalve meter hoog en heeft het aan beide zijden ondiepe nissen, die duidelijk werden beschermd door tralies en figuren of afbeeldingen bevatten.

Sybille of Maria? In oude documenten komt zowel de naam "Fraubillenkreuz" als "Sybillenkreuz" voor. De eerste zou een afleiding kunnen zijn van "Onze-Lieve-Vrouweplaatjeskruis" en wijzen op de christelijke verering van de Maagd Maria. Sybils daarentegen waren voorchristelijke zieners, profeterende vrouwen - een andere plausibele interpretatie. Het is passend voor dit monument dat de namen de overtuigingen van duizenden jaren verenigen.

Verhalen en legendes

Er zijn nog meer legendes rond het kruis van Fraubille dan die van Sint Willibrord. Leg je oor tegen het kruis: kun je iets horen? Er wordt gezegd dat de vrouw Sybille zich in de steen verstopt en dat je in absolute stilte het draaien van haar spinnewiel kunt horen.