Emmanuel Limpach, de laatste abt van Echternach, liet het elegante laatbarokke kasteel bij Bollendorf in 1780 bouwen. Het dubbele, in steen gehouwen wapenschild in de middelste gevel van het kasteel geeft informatie over de heer des huizes en de grimassen boven de ramen, die de duisternis afweren, geven aan dat het gebouw een zomerresidentie, een lustpaleis, was.

Een pad leidt naar de verhoogde tuinen met paviljoen, terrassen en een fonteinhuis. In de omgeving van het kasteel zijn echter nog tal van andere gebouwen te zien, waarvan de meeste nu vervallen zijn. Ze getuigen van het feit dat abt Limpach niet alleen een vrolijk man was, maar vooral een zakenman: zijn kasteel diende ook als administratief centrum van de nieuw gebouwde, grote ijzerfabriek aan de Weilerbach. Hoe kwam dit tot stand?

Voordat hij in 1775 tot abt werd gekozen, had de technisch ingestelde monnik Limpach de leiding gehad over de exploitatie van een kleine, maar niet erg succesvolle ijzerfabriek aan de Sauer boven Bollendorf, het huidige Altschmiede. Tussen 1777 en 1779 liet hij een nieuwe, grotere ijzerfabriek bouwen aan de Weilerbach en een jaar later het kasteel, gebouwd volgens de plannen van de Tiroolse bouwmeester Paul Mungenast.

De gedeeltelijk herbouwde overblijfselen van de 18e-eeuwse snijmolen, smelterij, gieterij en slakkenpottenfabriek zijn vandaag de dag nog steeds te zien en kunnen worden bezocht tijdens rondleidingen. De vijver tussen het kasteel en de ijzerfabriek werd oorspronkelijk gebruikt om energie te leveren. Het poortgebouw tegenover het kasteel en het voormalige koetshuis, nu een museumcafé, dateren ook uit de tijd van de oprichting van de ijzerfabriek. De voormalige opzichterswoning van de ijzerfabriek ligt vlakbij de weg naar Bollendorf.

Abt Limpach zette zich zo intensief in voor de uitbreiding van de ijzerfabriek dat de monniken van zijn abdij zich over hem beklaagden bij de keurvorst van Trier. Het kasteel en de ijzerfabriek werden genationaliseerd na de invasie van de Franse Revolutionaire troepen in 1794 en een paar jaar later verkocht aan privé-eigenaren. Zij zetten het bedrijf met succes voort. In de 19e eeuw werd er ook ruwijzer en gietijzer geproduceerd, bijvoorbeeld gietijzeren borden en ovens, en later ook landbouwwerktuigen. De ijzerfabriek verschafte werk aan veel gezinnen in de naburige dorpen.

De geleidelijke achteruitgang van de Weilerbacher Hütte begon na de Eerste Wereldoorlog en in 1958 werden de activiteiten definitief gestaakt. Nadat het kasteel zwaar beschadigd werd tijdens het Ardennenoffensief in 1944/45, raakte het in verval. Maar het lot veranderde: tussen 1987 en 1992 werd kasteel Weilerbach volledig gerestaureerd en sindsdien schittert het in nieuwe pracht en praal.

In het voormalige koetshuis werd een museumcafé ingericht (geopend van Pasen tot half oktober).

De wandelpaden Felsenweg 2 en Felsenweg 3 in het NaturWanderPark delux leiden langs kasteel Weilerbach.